‘Een startup is een hele leuke ride die ik iedere student gun’

Problemen oplossen doet Wouter aan de lopende band, en als tweede natuur. Bijvoorbeeld tijdens het klussen in zijn werkplaats, als de hars van zijn 3D-resinprinter niet goed stolt (“het bleek te koud in de garage, dus maakte ik een cv-installatie voor het resinbad”).

Voor zijn profielwerkstuk bouwde hij met een vriend een knipperlicht voor racefietsen. Daarmee won hij meerdere prijzen en haalde de krant en andere media. Voor rolstoelen ontwikkelde hij de Suweve (spreek uit: Suwiev)-accessoire, waarmee je een rolstoel van de andere kant kunt duwen. Zo kun je elkaar aankijken tijdens een wandeling en gemakkelijker een gesprek hebben. Wat het ook is: Witteman gaat net zo lang door tot hij het gefikst heeft.
 

Bloedlijn
“Het zit in mijn bloed om dingen te onderzoeken en nieuwe dingen te maken”, zegt Wouter. Zijn vader heeft aan de TU/e onderzoek gedaan naar kreukelzones voor auto’s bij Mechanical Engineering, en zijn opa was hoogleraar in Twente op het gebied van lasers.

“Mijn vader is een gadgetman, die graag de nieuwste snufjes op technologiegebied in huis haalt. Ik heb veel met hem geklust en doe het nu zelf. Zo heb ik het dak van onze garage vol gelegd met zonnepanelen.” “Ik ben een tijd geobsedeerd geweest door domotica (automatisering in en om huis, red.). Ik knoopte alles wat je maar automatisch kunt bedienen aan elkaar in ons huis. Soms deed de tv het dan even niet meer, tot grote frustratie van mijn ouders.”

“Al mijn projecten beginnen klein en niet serieus. Op mijn middelbare school, het Van Maerlantlyceum, hadden we kluisjes met cijfersloten. Het was donker op die gang en ik moest veel moeite doen om mijn kluisje open te krijgen. Toen heb ik het slot vervangen door een NFC-tag reader en een tag in mijn schoen gedaan. Met een karatetrap kon ik het kluisje daarna openen”, zegt hij glunderend.

Levensgroot Pong-spel
Voor de Night of the Nerds ontwikkelde hij een levensgroot Pong-spel, hij maakte escape rooms voor open dagen op zijn middelbare school. “Zo krijg je steeds meer vertrouwen in je eigen kunnen.”  Op zijn telefoon houdt hij een lijstje bij van vindingen waarmee hij ooit meer wil gaan doen. “Als het voor mij werkt, zullen andere mensen er vast ook iets mee kunnen. Maar op dit moment heb ik geen tijd om met alle ideeën tegelijk aan de slag te gaan.”

Het artikel in de krant over Wouters deelname aan de wedstrijd voor het profielwerkstuk, bracht hem in beeld bij Suzanne Laurey. Zij is thuiszorgverlener en had vijf jaar lang gezorgd voor een oudere vrouw in rolstoel die dementerend was.

“Haar cliënte kon niet meer praten, maar non-verbaal kon ze wel goed communiceren”, vertelt Wouter. Als Suzanne met haar ging wandelen met de rolstoel, was die communicatie onmogelijk, omdat ze achter haar liep. “Soms was de vrouw aan het huilen, maar dat kon Suzanne pas zien als ze achter de rolstoel vandaan kwam.”

Baby’s liggen ook met het gezicht naar je toe in de wandelwagen, waarom doe we dat niet bij rolstoelen?

“Daarom vroeg ze mij of ik een prototype kon maken waarmee je de rijrichting van een rolstoel kunt omdraaien. Dat bleek er nog niet te zijn. En dat terwijl het niet zo’n vreemd idee is: baby’s liggen met het gezicht naar je toe in de wandelwagen, waarom doen we dat niet bij rolstoelen? Zeker voor dementerende mensen kan dat een mooie oplossing zijn.”

Achteruit rijden
Dat prototype was er vrij snel: drie buizen die je als opzetstuk op een bestaande rolstoel bevestigt. Met twee spiegeltjes waarmee degene die in de rolstoel zit kan zien wat er achter hem gebeurt. “Dat was een belangrijk punt: mensen moeten zich wel comfortabel voelen met achteruit geduwd te worden.”

Ze hebben veel testen gedaan met gebruikers daarvoor. “De helft van de inzittenden voelde zich meteen comfortabel als ze achteruit geduwd werden. Anderen voelden zich de eerste paar minuten wat onwennig, en keken over de schouder om te zien of het wel goed ging. Maar na een paar minuten zag je ze ontspannen en hadden ze leuke en ook diepere gesprekken met degene die ze voortduwde. Dat motiveerde ons enorm.”

De naam Suweve komt van de voornamen van de drie initiatiefnemers: Suzanne en haar zus Eveline, en Wouter. De zussen hebben jarenlange ervaring in de zorg. Het team bestaat nu uit vijf personen, met ook TU/e-student Mechanical Engineering Tom Huijben.
 

Ik ben verliefd geworden op dit probleem en wil het oplossen.

Het bleef niet bij het ontwerpen van het prototype. “Ik ben verliefd geworden op dit probleem, en wil het helpen oplossen. Het kan veel betekenen voor een bepaalde groep mensen.”  Ze vroegen een octrooi aan op hun prototype, gingen op zoek naar geld via subsidies en deden mee aan wedstrijden, zoals de TU/e Contest. “Via de TU/e Contest kregen we begeleiding van The Gate, dat startups helpt. We hebben een business developer met wie we regelmatig praten. Hij helpt ons met octrooien, subsidieaanvragen, maar ook met sessies waarin je bijvoorbeeld leert hoe je interviews met klanten doet, om écht achter de vraag te komen. Ook levert het me een mooi netwerk van andere starters en bedrijven.”

Meesterproef
Het prototype wordt nu in een oplage van twintig stuks geproduceerd, zodat het getest kan worden door cliënten en hun zorgverleners. “Dat is de meesterproef voor ons. Daaruit moet blijken of de Suweve echt gebruikt gaat worden en of mensen ervoor willen betalen.” Wouter verwacht dat een Suweve rond de tweehonderd euro zal kosten.

Wouter draait volle weken. Soms is hij heel druk met Suweve, soms is er ruimte voor de studie. “Het fijne aan een product ontwerpen voor de zorg, is dat het geen snelle markt is, zoals bij tech-producten wel het geval is. Je moet vaak wachten op andere partijen, zoals nu ook het geval is bij het produceren van de eerste twintig exemplaren. Dat geeft ruimte voor andere dingen.”

Klein team = alles doen
“Ik haal plezier uit het theoretische van studeren, maar krijg ook veel voldoening uit praktisch bezig zijn met Suweve en mijn kennis en skills toepassen. Omdat we zo’n klein team zijn, ben ik met alle facetten bezig en heb ik overal inspraak in.” “Ik kan het iedere student dan ook aanraden om een startup te beginnen. Het is een leuke en leerzame ride, die ik iedere student gun. Dus heb je een idee? Ga naar The Gate, zij helpen je om te kijken of je idee potentie heeft, en op welke manier je het kunt aanpakken.”

Geld is voor mij geen drijfveer, ik wil impact maken op de levens van anderen - Wouter Witteman

Toekomst
“Ik wil kijken hoe ver we kunnen komen met de Suweve. Pre-orders binnenhalen, en investeerders overtuigen voor massaproductie, het product verkopen. Dat traject wil ik doormaken, want daarvan kan ik veel leren.” “Het kan zijn dat blijkt dat er toch niet genoeg vraag is naar de Suweve. Maar misschien zit er wél een business case in.” Rijk worden is niet zijn streven: “Wat ik leer en de impact die ik hiermee kan maken op de levens van anderen, is me meer waard dan geld.”

Blik naar buiten
Als Suweve goed gaat lopen, is het tijd voor Wouter om de blik naar buiten te richten. “Ik wil niet mijn hele leven rolstoelaccessoires blijven maken, en hoef ook geen bedrijf te runnen met zorgproducten. Daar ligt mijn ambitie niet. Ik verlang naar de uitdaging van een geavanceerder product, met elektronica, iets wat op het randje ligt van wat mogelijk is.”

Afstuderen
“In september ga ik aan mijn afstuderen beginnen. Dat wil ik doen in de fotonica, omdat ik de koppeling wil maken met embedded systems en het laten rekenen van computers met licht. Ik zoek een gaaf project dat raakvlak heeft met beide gebieden.”

“Na mijn studie wil ik bij een klein technisch bedrijf werken. Zo kan ik me met meer dingen dan alleen de techniek bezighouden. Ik ben er niet de persoon naar om me op één kleine elektronische component te werpen. En, wie weet, verzin ik wel weer iets anders waarmee ik een startup opzet.” Een ding is zeker: stilzitten zal Wouter Witteman nooit.

Dit artikel verscheen eerder op www.tue.nl 
Auteur: Brigit Span
Foto's: Bart van Overbeeke