In gesprek met Floortje Dessing over Wereldburgerschap

Limburg. Veel verder dan onze meest zuidelijke provincie is Floortje Dessing de afgelopen maanden niet geweest. Een uitdaging. ‘Normaal ben ik nooit langer dan drie maanden in Nederland. Nu zijn het er al ruim tien. Ja, dan begint het wel weer te kriebelen. Ik heb het idee dat ik in het buitenland echt zuurstof binnenkrijg. Hier kabbelt alles maar voort. Als ik in Brazilië in de jungle sta, gebruik ik al mijn zintuigen en kom ik pas écht tot leven. Dat betekent overigens niet dat ik niet graag in Nederland ben. Dit is en blijft mijn thuis.’

Wist ze altijd al dat ze de wereld over wilde reizen? ‘Absoluut niet’, lacht ze. ‘Wat voor mij wel vaststond, was dat ik niet 40 uur per week achter een computer wilde zitten. Een spannend beroep moest het worden. Ik wilde erop uit. Het duurde overigens best lang voordat ik écht wist wat ik wilde. Het is toch ook niet te doen: op je 17e een keuze maken voor de rest van je leven?! Pas toen ik twintiger was, wist ik het. Ik wilde mooie programma’s maken en de wereld rondreizen. Daar ben ik aardig in geslaagd, volgens mij.’

Onderwijssystemen

Voor haar tv-programma’s bezocht Dessing de meest uiteenlopende landen, culturen en mensen. Ook kwam ze in aanraking met verschillende onderwijssystemen. ‘Ik heb onder andere families bezocht die bewust kozen voor thuisonderwijs. Soms gaat dat heel goed. Zo ontmoette ik een gezin dat door Afrika trok en de omgeving bewust betrok bij het onderwijs. Dat inspireerde mij enorm. Dat mogen we in Nederland ook meer doen: erop uittrekken.’ Voorbeelden van hoe het niet moet, zag ze ook. ‘Een jongen die de hele nacht aan het gamen was, bijvoorbeeld. Zijn ouders vonden dat oké want híj mocht bepalen wat hij wilde doen, crap van de bovenste plank als je het mij vraagt.’ Al die vormen van onderwijs van over de hele wereld maakte haar ook nederig. ‘In Nederland hebben we het gewoon heel goed voor elkaar, dat moeten we niet vergeten. Als je in een dorpje in Mexico woont, heb je veel minder kansen.’ 

2020 was een jaar waarin het onderwijs op zijn kop stond. Online thuisonderwijs werd het nieuwe normaal. In veel landen gebeurt overigens al jaren niet anders. Dessing zag er al tal van voorbeelden van. ‘In Australië is online lesgeven veel normaler, daar heb je bijvoorbeeld de School of Air. Het is door de grote afstanden en de afgelegen gebieden waar deze kinderen wonen niet mogelijk om elke dag naar school te reizen. Daar zie je dat zo’n model prima kan werken, die kinderen lijken er niet ongelukkiger door te worden.’